Artyści obcy

Taniec nihon buyō

artystka: Hana Umeda

Artystka prezentuje utwór tańca nihon buyō “Ume Wa Saitaka”, czyli „Śliwy już zakwitły, a wiśnie jeszcze nie”. Jest to utwór, który odwołuje się oczywiście do przedwiośnia i jest to taniec przedstawiający gejszę opowiadającą historię dzielnicy rozkoszy w Edo, dawnym Tokio, czyli Yoshiwary. Yoshiwara była tym miejscem w Edo, w którym można było skorzystać z usług gejsz czy prostytutek, ale była również bardzo blisko związana z teatrem kabuki. Bohaterka na początku opowiada o różnych swoich koleżankach, z których niektóre przypominają kwiaty wiśni, są takie piękne, młode i świeże, a inne z kolei są bardziej jak wierzba, która buja się na wietrze i właściwie nie ma sama nic do powiedzenia. Zaraz po metaforach kwietnych będą widoczne metafory związane z różnymi morskimi ślimaczkami. Niektóre gejsze są jak ślimaczek awabi, podobny do ostrygi która posiada tylko jedną stronę, co znaczy, że jest nieszczęśliwie, jednostronnie zakochana. Inne z kolei są jak inny morski ślimak, który wystawia różki, co znaczy, że co chwila się na kogoś gniewa. Na koniec tańca widzimy gejszę przepływającą łódeczką przez rzekę, po to żeby dobić nią do Yoshiwary i zaprosić wszystkich Państwa oraz swojego przewodnika na zwiedzanie dzielnicy rozkoszy.

Taniec nihon buyō jest klasycznym tańcem japońskim, związanym przede wszystkim z teatrem Kabuki, czyli jedną z trzech najbardziej tradycyjnych form teatru japońskiego obok teatru nō i teatru bunraku. Teatr Kabuki powstał na początku XVII w. i pierwotnie był praktykowany wyłącznie przez kobiety. Jednak bardzo szybko, bo już w połowie XVII w. władze szogunatu zabroniły występów kobietom na scenach w całej Japonii ze względów moralnych. Ponieważ aktorkami były głównie prostytutki widzowie gromadzili się w teatrze być może nie z tych pobudek, którymi władze szogunatu chciałyby, aby poddani się kierowali. Od tego czasu teatr Kabuki jest formą teatralną praktykowaną wyłącznie przez mężczyzn, jednak w ramach tej formy bardzo ważną rolę zajmują aktorzy onnagata, czyli specjalizujący się w rolach kobiecych. Także nihon buyō, praktykowany współcześnie zarówno przez kobiety jak i mężczyzn oraz nie tylko przez aktorów kabuki, ale również przez profesjonalnych tancerzy i tancerki, jest u swojego źródła przede wszystkim związany ze sposobem wytwarzania kobiecości przez aktora mężczyznę.